Kenni menniskju, ið vitnaðu um friðin og gleðina í Harranum Jesusi. Í dag er øðrvísi, og hin glaði vitnisburðurin er viknaður. Vónsvikin og særd, tí vit – brøður og systrar í Harranum – ikki royndust sum systkin. Hóast vit á dómadegi ikki kunnu lasta nakran fyri okkara ævigu lagnu innanvert ella uttanfyri borgargarðar Guðs, er vert at minnast, at vit hava medábyrgd av trúnni hjá øðrum.
Kveikjandi og rannsakandi var at lesa bókina “Guðs navn er miskunn”. Bókin er ein samrøða við Frans páva, ið tók við leiðsluni í tí rómversku katólsku kirkjuni í 2013. Høvuðsevnið er Guðs fyrigeving, miskunn og várkunn mótvegis menniskjum, ið koma í neyð av sær sjálvum vegna synd, føll og mistøk.
“Har hugt verður í náði til menniskju, finna vit Kristus. Snýr tað seg einans um at halda uppi eini strangari lóg, finna vit einans prestarnar og ikki Kristus.” 2)
Tað gjørdist mítt kall at vísa til ta gleði og ta fríu frelsu, sum vit av náði ognast í trúnni á Guðs fullgjørda verk í Jesusi Kristi. Sáttargerðin er dýrt goldin og vunnin við Jesu við deyða á krossi sum loysigjald fyri vára synd og mistøk.
Vit mega halda fast við kósina og ta Guðs ætlan, ið gjørdist okkara kall. Vit mega ikki nýta niðrandi ella særandi orð um tænastuna hvør hjá øðrum. Vit mega søkja Jesus, rinda møðina við hansara kross og hava tað himmalska málið í eygsjón. Amen.
Orðið: “Nei, elskið fíggindar tykkara, og gerið væl og lænið, uttan at vænta at fáa nakað afturfyri, og mikil skal tá verða løn tykkara, og tit skulu verða børn hins hægsta; tí at hann er góður við tey ótakksomu og illu.” (Lukas 6,35).
Jógvan Fríðriksson, biskupur
Góður við tey ótakksomu og illu
